Lien is een ploetermoeder van twee, loving wife, trotse nerd én boss lady met een zwak voor gefrituurde snacks. Ze is verliefd op mooie zinnen en heeft naar eigen zeggen veel te veel meningen.
Ik merk hen al op nog voor de trein helemaal stilstaat. Een groepje dames van middelbare leeftijd. Het tasje strak over de schouder geklemd, blik gefixeerd op de aankomende treindeuren. Als die opengaan, wurmen ze zich een baan door de afstappende reizigers, op die manier het personenverkeer volledig blokkerend. In mijn hoofd zie ik mezelf een ruime, harde zwaai met m’n handtas maken, waardoor het eerste dametje achterover van de trein tuimelt, en in een soort van domino-effect haar compagnons mee de diepte insleurt. In werkelijkheid grom ik enkel een bijna onverstaanbaar ‘Excuséér mevrouw!’ en wring ik mezelf vrij tot op het perron.
Het is maar een van de vele scenario’s die ik als pendelaar dagelijks onderga. Zo zijn er ook de dames – het spijt me, ik kan hier écht niet genderneutraal over berichten – die in volle avondspits een zitplaats bezet houden met hun buit na een dagje shoppen. Na een beleefd ‘Excuseer, is deze plaats bezet?’, krijg ik altijd hetzelfde antwoord: the look of death, gevolgd door het tergend traag verwijderen van de zakjes van de zitplaats, gevolgd door een diepe zucht. Ik bedank steeds met een brede glimlach en een ‘Ontzettend bedankt!’, waarna de lustige shopper met zichzelf geen blijf meer weet. En ik inwendig heel erg moet lachen. Mijn eigen – toegegeven, een tikje gestoorde – manier om om te gaan met de pendelende mensenmassa.
Het gaat tráger als u de trein al wenst te bestijgen als er nog mensen willen afstappen.
Die laat zich trouwens van zijn slechtste én zijn beste kant zien als er een zwangere vrouw de trein betreedt. Dat mocht ik zelf ervaren toen ik ongeveer acht maanden en dus erg zichtbaar zwanger was. Ik manoeuvreerde mij met veel moeite tot in de gang van een overvolle wagon en positioneerde me naast een aantal ingenomen zitplaatsen. De blikken gingen van mijn buik naar de grond voor hun voeten. Geen beweging. Ik maakte nog het grapje dat ik niet meer zo mobiel was, toen ik onhandig houvast zocht aan een zitbank. Geen reactie.
Gelukkig manifesteerde op dat moment ook de beste kant van de pendelaar zich, in een eveneens rechtstaande mevrouw die mij in het snuitje kreeg en dwingend vroeg of er dan echt niemand ging rechtstaan voor deze zwangere mevrouw? Bam! Reactie! Acht mensen vielen over elkaars voeten om mij hun plaats aan te bieden. Allemaal met een
‘Excuseer, ik had het niet gezien’. Bullshit natuurlijk. Maar wel hoopgevend dat er altijd wel iemand opstaat. Of tenminste aanmaant tot opstaan. Daarom mijn oprechte boodschap aan alle mevrouwen die te pas en te onpas de trein nemen om met hun vereniging een ongetwijfeld razend interessante cursus kantklossen bij te wonen: het gaat tráger als u de trein al wenst te bestijgen als er nog mensen willen afstappen. En voor hen en al de rest: voor zwangere vrouwen sta je recht. Punt.
Deze column verscheen in Flair op 29 november 2016.
Meer columns van Lien lezen:
